2 Janar, 1444: Era e Luftës, Era e Shpresës

Dimri ka zbritur mbi Shqipërinë, i ashpër si zemra e një pushtuesi. Bora bie e dendur jashtë dritares së kështjellës së Krujës, duke mbuluar tokën me një mbulesë të bardhë të heshtur. Zhurma e erës së fortë përplas dritaren, sikur të donte të depërtonte brenda, duke shpërndarë fjalët e mia në faqet e këtij libri të ngjarjeve.

Këtë vit i kam filluar me një ndjenjë të veçantë, të çuditshme. Një përzierje e shpresës dhe frikës që më rëndon gjoksin. Viti 1443 ishte i vështirë, një vit i mbushur me beteja, me sakrifica dhe humbje. Por edhe me fitore të çmuara që i kemi dhënë Osmaneve një goditje të rëndë, një paralajmërim se Shqipëria nuk do të dorëzohet pa luftuar.

Më kujtohet beteja e Gjirit të Vlorës… Një triumf i papritur që erdhi pas një kohe të gjatë betejash të ashpra. Ushtria osmane, e mbushur me numër dhe me armë të shumta, u shemb si një kullë kartonesh përpara vendosmërisë së luftëtarëve tanë. Gjaku u derdh, dhimbja ishte e thellë, por fati ishte me ne. Fitoreja, megjithatë, nuk ishte një fund, por një fillim i ri. Një fillim i ri i luftës për lirinë e vendit tonë.

Këto ditë të ftohta të janarit, kam shumë gjëra për të menduar. Situata politike është e ndërlikuar. Aleancat janë të brishtat, armiqtë janë të shumtë dhe të fuqishëm. Papa, mbretërit e Evropës… Ata na ofrojnë premtime, ndihmë, por a do t’i mbajnë ato? Çdo premtim duhet të provosh, çdo ndihmë duhet të kapësh me dy duar, por nuk mund të mbështetem vetëm në fatin e të tjerëve. Shqipëria duhet të shpëtohet me forcat e veta, me gjakun dhe sakrificën e bijve të saj.

Mërzitja dhe zemërimi më kapin kur mendoj për tradhtarët në mesin tonë, ata që shikojnë pas pasurive dhe pushtetit në vend të lirisë së atdheut. Ata janë gjarpërinjtë që fshihen në barë, që presin momentin e duhur për të goditur. Të zbuloj dhe të neutralizoj këta armiq të brendshëm është po aq e rëndësishme sa të luftoj Osmaneve.

Kjo dimër është koha e strategjisë dhe planifikimit. Duhet të përgatisim ushtrinë për betejat e ardhshme. Duhet të sigurohemi për furnizimin me ushqime dhe armë. Duhet të forcojmë lidhjet me aleatët tanë.

Mbrëmë kam pasur një takim me këshilltarët e mi. Kembi diskutuar për zgjerimin e aleancës sonë me Principatat e tjera shqiptare. E dimë se shumë nga këta principata janë të dobëta, të ndara, por shpresoj se me taktikën e duhur, do të mund të bashkojmë forcat e tyre me tonat. Vetëm të bashkuar, vetëm me një qëllim të përbashkët, do të mund t’i rezistojmë fuqisë së Perandorisë Osmane.

Duke shkruar këto fjalë, shoh flakën e zjarrit që digjet në oxhak. Flakë që ngroh trupin, por edhe shpirtin. Një shpresë për një të ardhme më të mirë për Shqipërinë, një shpresë që më mbështet në këto ditë të vështira. Një shpresë që më shtyn të luftoj deri në fund, për lirinë, për pavarësinë, për të ardhmen e këtij vendi të dashur.

Lufton për liri nuk është e lehtë. Është një rrugë e gjatë e mbushur me sakrifica. Por çfarë do të thotë jeta pa liri? Çfarë do të thotë të jetosh në një vend të pushtuar, nën sundimin e një pushteti të huaj? Kjo është beteja jonë, beteja e gjeneratave, dhe ne do ta luftojmë deri në fund.

Duhet të fle tani, më ngrehet dielli herët nesër, detyra e komandantit nuk njeh pushim. Por, para se të fle, dua të shtoj një gjë të vogël, por me rëndësi të madhe: Këtë vit, më tepër se kurrë, kam nevojë për forcë, për besim, dhe për ndihmën e Zotit. Falënderimi i Tij qoftë me ne.